Review: Ninja Gaiden Master Collection

Ninja Gaiden kennen we allemaal wel als de spirituele voorganger voor Nioh en Nioh 2. Die games vonden wij tof en Ninja Gaiden vroeger ook! Maar, is de remaster voor de eerste 3 delen de prijs van submissie waard?

Ninja Gaiden vond ik als kind zijnde al tof, alhoewel retenmoeilijk. Ik moest zo goed als iedere boss-fight wel mijn vader roepen voor assistentie. Ik kon dus niet wachten om de Master Collection uit te proberen, toen deze aan werd gekondigd. Maar, er zijn een aantal disclaimers om langs te gaan, zoals wat de franchise precies is en wat we kunnen verwachten met de Master Collection. Hij is al een paar weekjes uit, de E3 drukte was ook hier aanwezig, maar beter laat dan nooit!

Wat is Ninja Gaiden?

In Ninja Gaiden volg je Ryu Hayabusa door zijn donkere ninja-avonturen. De games bestaan uit flashy real-time action combat, een donkere sfeer aan graphics en een vrij tof en uitgebreid verhaal met aardig wat lore. De combat is een powerhouse aan combo attacks die je zelf moet uitvogelen en die gaandeweg steeds gekker en uitgebreider worden. Het is in de basis een combatsysteem met maar 2 attack buttons. Maar de mechanics is waar de games het van moeten hebben. Evenals de boss fights, die altijd plaats vinden in gekke stages en met toffe enemy designs. De games stimuleren een eigen gevechtsstijl en dat maakt het voor mij ook zo tof om een Ninja Gaiden titel te spelen.

De games zijn in essentie stuk voor stuk erg tof, niet jij Razor’s Edge. Het derde deel is naar mijn mening de minst toffe, de tweede daarentegen het tofst. Deel 1 had zijn issues en dat showt in de Master Collection ook weer, helaas. De game heeft ook mechanics die zorgen voor health restores en Ki restores. Dit heeft allemaal te maken met Essences. Buiten de hand-to-hand combat heb je ook Ninpo, een soort magie. Hier kan je verschillende ‘spells’ mee casten die bijvoorbeeld vuur laten blazen.

Wat brengt de collectie?

Zo fixt de collectie weinig van de problemen die vroeger optraden. Ook pakt de collectie fundamentele issues niet aan, waaronder de camera in het eerste en tweede deel. Dit zijn trouwens de Sigma versies voor beide titels. Deze versies waren sowieso al niet zo geloofd in hun prime. Je krijgt dus Ninja Gaiden Sigma, Sigma 3 en Ninja Gaiden 3: Razor’s Edge. Deel 3 was sowieso al de mindere van de titels. De Sigma games zijn alsware ports voor de Playstation 3, met updated character models, betere performance, balans updates en meer personages om te spelen.

Maar goed, laten we even dieper ingaan op wat de games goed en minder goed doen en hoe een remastered collection hierop aansluit.

Ninja Gaiden Sigma

Het eerste deel was al gelijk het moeilijkste om in te duiken. De cameraperspectieven maakten de game vaak zo goed als onspeelbaar. Dit merkte ik al op vanaf de eerste sequence. De game zelf is verder erg experimenteel, het is dan ook een eerste iteratie geweest toen der tijd. Je speelt in Sigma als Ryu Hyabusha, wiens dorp verwoest is door de rechterhand van een demonengod. Ryu wilt niet alleen gerechtigheid voor wat zijn dorpsgenoten is aangedaan, hij wilt ook een speciaal item terug, iets dat van zijn dorp ontnomen is. Het is dus aan jou om in de rol van Ryu te kruipen en dit even allemaal recht te zetten, voor zover dat nog kan natuurlijk…

De map waarin je speelt is best groot en Sigma zit vol met sfeervolle gebieden. Het level design is fantastisch, helaas is het er doorheen spelen niet de ervaring die ik gehoopt had. Vroeger kwamen de ontwikkelaars nog weg met experimentele mechanics en camerahoeken waar je van om valt. Ik had in deze collectie toch wat meer verbetering verwacht in zowel de camera als controls. Dit maakt Sigma geen slechte game, in tegendeel zelfs. De puzzels zijn top, de gebieden zijn daadwerkelijk fantastisch en de combat mag er ook echt wel wezen. Het verhaal was voor de tijd waar we toen in leefde ook echt wel een unieke ervaring. Er is gewoonweg te weinig veranderd tegenover het origineel om te het te rechtsvaarden in 2021.

De opvolger

Sigma 2 is een game met veel meningen. Ik vond het persoonlijk een fijnere ervaring (nu), dan het eerste deel. Misschien ook omdat deze wat minder dated voelt in de controls en camerahoeken, die weliswaar nog steeds hun leeftijd laten blijken. Ninja Gaiden 2 voegde qua mechanics niet al te veel toe, maar er waren toch genoeg nieuwe iteraties toegevoegd in zowel de combat als de exploratie. De game speelt sowieso al fijner, ook nu weer. Maar, ook hier is er barweinig veranderd op de resolutie en performance na, jammer. De Sigma versie van 2 was waar de negatievere meningen sowieso al naar buiten kwamen. De Sigma variant haalde voor velen de uitdaging die het origineel gaf eraf. De ontwikkelaars hebben erg veel tijd gestoken in het balanseren van Ryu tegenover zijn vijanden, dit vonden veel fans jammer. Dus ook hier geld eigenlijk hetzelfde als bij Sigma 1, een sterke game waar helaas in deze collectie te weinig aan veranderd is om het hedendaags te krijgen.

Razor’s Edge

Het derde deel, onder de naam Razor’s Edge, zette Ninja Gaiden 3 in een heel ander daglicht. De originele versie van dit deel was een verschrikkelijke ervaring, één die dit maal met een remake wel tot een beter geheel kwam. Razor’s Edge werd dan ook vele malen beter ontvangen dan 3 zelf. Wat het fundamentele probleem is met dit deel, is hoe lineair de ervaring geworden is. Waar Sigma 1 en 2 sterk level design hadden met een vrij groot arrangement aan mechanics en puzzels, voelde dit derde deel als zowel een stap vooruit, als ook een stap terug. Dit is wel het deel waar je veel mechanics terug ziet komen in Nioh, dus dat is zeker weten een goed iets om in je achterhoofd te houden. Zo is de Bone Counter vergelijkbaar met de Yokai Counter in Nioh 2. Deze counter speelt een grote rol in de combat, zoals ook aangegeven in onze review over Nioh 1 en Nioh 2!

De combat en mechanics werden in dit deel in het algemeen vrij versimpeld, maar dit kwam uiteindelijk de game ten goede. Waar het voor velen geen echte Ninja Gaiden was, zat hem in het lineaire level design en minder sterk puzzel design. Ook de vijanden in dit deel waren vaak best oneerlijk, het was soms gewoonweg onmogelijk om attacks te ontwijken, tot frustratie aan toe. Dit deel komt in de huidige collectie echter het beste uit de verf, maar betere camerahoeken, performance, graphics en combat die minder gedateerd voelt. Echter is ook hier weinig gedaan om de ervaring hedendaags te maken.

En nu dan?

Nou, de Ninja Gaiden Master Collection mag dan misschien een cashgrab zijn, waar weinig nieuwe inspiratie in is gesmeten, de franchise is nog niet dood. Je hebt al vaker de naam Nioh langs horen zwermen, dit komt namelijk van dezelfde ontwikkelaars. Deze games zijn extreem lekker om te spelen, uitermate uitdagend en hebben level design waar je U tegen zegt. Je kan deze games ook nog eens heel lekker met vrienden spelen, vooral Nioh 2 is hier een leuke ervaring in.

De Ninja Gaiden Master Collection is naar mijn mening niet waardig om voor de volle prijs in huis te halen. Er is echt weinig gedaan om de games te verbeteren, om wat voor een reden dan ook. Maar, de games zelf zijn wel ijzersterk, dus als je een echte fan bent dan zal deze review je niet tegen gaan houden en dat is maar goed ook. De franchise brengt memorabele personages, ijzersterke combat, een unieke setting en tof level design, dus laat je zeker niet wegjagen als je het echt een kans wilt geven!