Review: Returnal

Hoe zou het zijn om een bullet-hell roguelike te spelen in third-person, met stevige Metroid Prime vibes, maar ook een beetje Dark Souls? Dat vroeg Housemarque zich af toen ze Returnal maakte voor de Playstation 5.

Returnal is een gloednieuwe Playstation 5 exclusive van de makers van Resogun, Matterfall en Alienation. Stuk voor stuk erg geliefde, kleur explosieve en gameplay pakkende titels. Ze zijn makkelijk op te pakken, bieden uitdaging voor een lange periode en spelen heerlijk weg. Het zijn van die spelletjes waarin je denkt: Ik probeer het nog één keertje. Ik ging zo lekker! Housemarque’s nieuwste creatie, Returnal, past mooi in dat straatje, maar schopt het allemaal net een paar standjes hoger.

Welkom in Returnal

We kruipen in de huid van Selene. Ze crasht met haat schip, Helios, op een onbekende planeet genaamd Astropos. Er zijn hele vreemde dingen aan de hand op deze planeet, want ze zit vast. Er is geen manier om te ontsnappen, zelfs niet via de dood. Ze keert steeds terug, maar iedere keer als ze terugkeert is alles net een beetje anders. Hoe kan het? Wie doet dit? Hoe kom ik hier uit? Dat zijn vragen die Selene en de speler zich al spelend gaan stellen. De antwoorden op deze vragen moet je gaan zoeken in de 6 verschillende vegetatiezones op Astropos. Dit zijn eigenlijk je gethematiseerde levels. Je volgt deze chronologisch aan de hand van de rode draad die door het verhaal loopt. Langs deze rode draad maak je zijsprongetjes om meer te weten te komen over de wereld, de inwoners en eigenlijk alles wat je zoal ziet en tegenkomt onderweg.

Astropos is rijk gevuld met kennis en verhaal. Ondanks de wereld om je heen iedere keer net iets anders uit ziet, lukt het Housemarque erg goed om deze plek boeiend te laten overkomen. Het is niet enkel een willekeurig gegenereerde volgorde van ruimten en monsters. In zijn kern wel, maar het voelt niet zo. Het past bij het verhaal dat Returnal vertelt, en het past in alles wat de game je al spelend laat zien en laat ervaren. Het past eveneens heel goed bij de mysterieuze setting die heerst in deze game.

Bij menige games in deze genre leg je je er al vaak bij neer dat de willekeurig gegenereerde ruimtes nu eenmaal een ingrediënt zijn bij dat soort games. Anders werkt het niet. In Returnal smelt alles zodanig met elkaar samen dat het heel natuurlijk, interessant en logisch lijkt, in plaats van dat het past bij het soort genre van de game.

Je bent hier niet welkom

Astropos kent veel gevaren. Ieder nieuw gebied kent meer en nieuwe gevaren. Je bent absoluut niet geliefd op deze planeet. Alle vormen van leven die je tegenkomt hebben het op je gemunt. Ondanks je steeds blijft terugkeren, doen de levensvormen op deze planeet niets liever dan je weer een kopje kleiner maken. Gelukkig zijn er verschillende hulpmiddelen beschikbaar om je te verzetten tegen deze gevaren.

Wapens met verschillende soorten vuur-modi, speciaal gereedschap om nieuwe gebieden te bereiken, parasieten en bruikbare voorwerpen. Hier moet je het voornamelijk mee doen. En het leukste van alles is: Als je dood gaat, raak je bijna alles kwijt. Behalve speciale voorwerpen zoals een grijphaak. Deze zijn essentieel, maar ontgrendel je pas na enige tijd in de game. Vanaf dit moment raak je ‘m nooit meer kwijt, en komt deze zelfs van pas in eerdere segmenten die je hoe dan ook opnieuw moet gaan doorspelen.

Iets wat je namelijk heel vaak gaat doen in Returnal, is returnen, bij je gecrashte schip, helemaal in het begin van het eerste level. Je wapen is weg en je hebt opeens weer je oude handpistool. Al je bruikbare voorwerpen zijn weg, je totale levenspunten zijn weer gereset en je moet bijna alles weer opnieuw doen.

Returnal is moeilijk en meedogenloos. Hulpmiddelen zijn schaars, straffen zijn zwaar. Je staat er helemaal alleen voor in Astropos en zelfs de kleine dingen die je helpen komen vaak met een kanttekening. Ondanks dit, is de game ontzettend gruwelijk, verslavend (niet in slechte zin) en heeft het precies diezelfde “Ik probeer het nog één keertje”-energie als voorgaande Housemarque titels.

Die again. Try again.

Met bijna al je voortgang gewist begin je een nieuwe cycle in Returnal. Dit is de loop waar de gameplay om draait en waar het verhaal zich om vormt. Je uiteindelijke doel is om deze oneindige loop te doorbreken. “Break the Cycle”. En dat is knap lastig. Zie het een beetje als een Dark Souls shooter, maar iedere keer als je dood gaat, begin je weer bij Firelink Shrine, met je begin wapen en weer op Soul Level 1. Het enige wat over blijft van je vorige sessie zijn alle shortcuts en verslagen bazen. Dat is Returnal.

Je moet namelijk weer opnieuw door alle gebieden die je zojuist hebt doorkruist om terug op het punt te komen waar je vorige keer gesneuveld bent. Alleen, de wereld is veranderd. Dus het helemaal uit je kop leren van bepaalde gevechten in bepaalde gebieden, gaat je niet redden. Je moet je voortdurend aanpassen aan de game en haar regels. Niet de jouwe. Gelukkig hoef je de bazen van je voltooide level niet opnieuw te doen en vind je de doorgang naar het volgende level een stuk sneller als je deze al eerder hebt gezien. Soms vind je zelfs poorten die je eerdere gebieden over laat slaan. Handig, maar het komt met een prijs.

Aangezien bijna al je voortgang is gekoppeld aan één bepaalde cycle, en ieder gebied exponentieel moeilijker wordt, mis je heel veel potentiële wapenupgrades en andere upgrades om het volgende gebied iets aangenamer te maken. Wat kies je?

Returnal op Playstation 5

Het gevoel wat Returnal geeft wordt ontzettend mooi versterkt door de Playstation 5. De DualSense ondersteuning in deze game is misschien wel beter dan Astro’s Playroom. Afhankelijk van hoe je de triggers gebruikt, schiet je in een bepaalde mode met je wapen. Je voelt impact in de controller, zelfs van de regendruppels. Je moet het gewoon zelf ervaren om te snappen eigenlijk. Hoe leg je in godsnaam een zintuig uit als je het niet zelf kan zien, ruiken of voelen? DualSense krijgt pas betekenis als je Returnal hebt gespeeld.

Verdict

Returnal is pittig. Heel pittig, maar heel vet. Je wilt blijven proberen en ook steeds kom je iets verder dan voorheen. Je krijgt gevoel voor de wapens, speciale krachten, de vijanden en de omgevingen. Buiten deze onderdompeling in de pakkende gameplay en DualSense features is de game ook nog eens behoorlijk interessant. De mysterieuze Metroid vibe sleurt je echt door je twintigste playthrough van het eerste woud om meer te weten te te komen over het verhaal en de vreemde dingen die gaande zijn op Astropos.

Als ik iets minder positiefs moet benoemen is het toch dat de eerste paar gebieden na uren spelen erg repetitief beginnen aan te voelen. Het noodzakelijk speuren naar upgrades om verder te komen waar je eerder was gebleven wordt dan een kleine sleur, maar eigenlijk geldt dit wel voor alle games binnen de roguelike genre. Gelukkig probeert Returnal hier met haar knappe ineen smelting van alle eerder genoemde elementen je toch door deze uiteindelijk minder interessante stukjes te trekken. En dat is tot op heden, aardig goed gelukt.