Review: Devil May Cry 5 – Smokin' Sexy Style

Na een aantal minder goede keuzes was voor velen het vertrouwen in Capcom geschonden. Kan de studio met een nieuwe Devil May Cry dit vertrouwen terugwinnen? Met Resident Evil 2 hebben ze een boel goedgemaakt, maar is dit de laatste druppel in de emmer?

Het is augustus 2018, Gamescom is in volle gang en er is één game die ik sowieso nog wil checken! Of nou ja, eigenlijk is het pas dag 1 en het is ook nog eens vrij vroeg in de ochtend. Ach, details details… Jordy en ik staan bij Xbox in de rij om maar één game even snel te spelen: Devil May Cry 5! De rij duurt en duurt maar uiteindelijk is het zover, we mogen naar binnen! We mochten de game een kwartiertje spelen en deze 15 minuten eindigde in een boss-fight. Ik vond de demo onderpresterend voor wat ik in gedachten had voor de game, maar dat was vooral op het gebied van combat. Verder zag de game er prachtig uit, vooral in 4K. Ik had het gevoel dat de demo niet op de juiste manier werd gepresenteerd.
Toen kwam de game binnen. De CD schoof de Playstation 4 in en Malvin zat voor de rest van het weekend vastgeschroefd aan de bank. Ik heb in tijden niet meer zo snel een game uitgespeeld, en dat was niet omdat de game kort was of wat dan ook. In tegendeel zelfs, de game was zo verslavend dat hij uit moest! De laatste keer dat ik dit gevoel had was toen ik The Last of Us in mijn Playstation 3 stak. Natuurlijk komt de game niet zonder zijn minpunten, maar daar gaan we het nog over hebben! Voor nu, de trailer.

Pull my Devil Trigger

Als je het hebt over hack ‘n’ slash games, dan denk ik aan games als Ninja Gaiden, de Warriors games, God of War of Darksiders. Dat zijn een paar van de vele namen die in mijn chaotische hoofdje naar voren komen. Twee andere namen zijn Bayonetta en Devil May Cry, dit zijn dan voor mij ook direct de top titels! Devil May Cry 4 introduceerde Nero en de 2013 titel gaf meer achtergrond over Dante, het idee dat de twee personages terug zouden komen voor een nieuw deel was er één die mij wel beviel. Toen kwamen we erachter dat er nog een derde personage bij kwam genaamd ‘V’. Het hele verhaal draait dan ook om hem, althans in het begin.
V heeft hulp nodig van Dante en Nero. In de eerste twintig minuten speel je direct een grote climax, Dante wordt verslagen door Urizen en Nero kan samen met V nog maar net ontsnappen. Het zijnde aan hen om Dante te redden en daarmee ook de wereld. Dit gevecht start de game en laat direct zien hoe sterk het verhaal wederom moge zijn. Hier viel dan ook direct op hoe soepel en mooi de cinematics zijn. De game loopt dan ook op dezelfde engine als de re-make van Resident Evil 2, al hebben ze in DMC de vrijheid om alles vanaf de eerste pixel op te bouwen, waar RE2 een bezoekje aan het verleden was.
Je start de game dan ook als Nero en speelt uiteindelijk als V, dit wisselt zich af. Dante is pas later speelbaar. Het jammere aan Nero is, is dat bij hem in het begin niet naar voren komt hoe diep en sterk de combat is. Ja, hij heeft veel mogelijke aanvallen maar ze vallen net iets minder vloeiend en uniek als bij V of Dante. Nero heeft zijn trouwe zwaard, waaraan hij kan draaien om de motor te laten vlammen voor meer ass-kicking. Nero heeft ook zijn Devil Breaker en pistolen. Deze Devil Breakers vervangen zijn verloren arm, zijn verwisselbaar en hebben meerdere soorten unieke aanvallen. Pas na het vrijspelen van meer Breakers wordt zichtbaar hoe diep Nero is op het gebied van combat.

Zo V als een vogel

V is daarentegen een vrij uniek personage op het gebied van speelstijl. V valt namelijk zelf zo min mogelijk aan. Je hebt drie verschillende schaduw-beesten ter beschikking die jij op verschillende manieren kan gebruiken. De manier van implementatie is top-notch en iets wat ik nog niet eerder in een game heb gezien, vindingrijk mag je het zeer zeker noemen. Met zijn vogel, tijger en groot oliemonster is hij een toevoeging die meer dan welkom is. Ook het mysterie rondom zijn personage was vrij tof. V was dan ook het makkelijkst om te spelen en misschien wel het coolste, tot dat Dante in het verhaal komt.
Dante heeft meerder stances, meerdere unieke wapens en meerdere speciale Devil Triggers. Dante is een echt eenmansleger en laat wederom zien hoe over-de-top de DMC serie daadwerkelijk is en kan zijn. Van demonen kapot meppen met twee kanten van een motor tot veranderen in een demonenkoning en alles afbranden, het is allemaal mogelijk. De combat is diep, vloeiend en zorgt voor een geweldige sfeer. Je wordt wederom beloond met een rating, waarbij Smokin’ Sexy Style het hoogst is. Om Urizen te verslaan moet alles uit de kast worden gehaald en dat is wat de game zeer zeker doet.

Meer dan één keer

Devil May Cry 5 is een game die je zeer zeker niet eenmalig zal spelen. Zodra je de game uit hebt komt er meer content tot je beschikking. Buiten dat kan je de game nogmaals spelen op hogere moeilijkheidsgraden en je kan nu losse missies selecteren en deze spelen met een personage naar keuze. Je kan de eerste keer dan ook niet alles halen en dit maakt het completen van je game een stuk leuker en toegankelijker. Buiten dat is het verhaal zo intens, dat je sowieso wel een tweede of misschien zelfs derde keer wil spelen. Ook het design van vijanden was aardig cool en deze kan je allemaal in meer detail terugzien in het main menu.
Dit zoveelste deel begint en eindigt met een grote climax en het is moeilijk voor mij om niet teveel te spoilen voor jullie! Jullie moeten mij dan ook maar geloven als ik zeg dat het verhaal beter geschreven is dan iedere voorgaande DMC. De humor is aanwezig en de dialogen zijn geweldig goed ingesproken. Grafisch is de game prachtig en de gezichten zien eruit alsof ze van de hoogste plank komen. Ik denk persoonlijk dat ik niet snel zulke gedetailleerde gezichten in een game heb gezien. Dit bracht niet speelbare personages als Nico, Trish en Lady ook beter naar buiten. De cinematics zijn niet alleen mooi, maar ook nog eens goed geplaatst. Nooit had ik het gevoel dat een cinematic overbodig was, of slechte getimed.
De originele soundtrack ‘Devil Trigger’ trok mijn aandacht al met een mix van techno, rock en punk. Dat is dan ook de theme song voor Nero. Dante en V hebben ook hun eigen liedjes en deze passen niet alleen bij de vechtstijlen, maar staan tegenwoordig ook in mijn Spotify afspeellijsten. Tijdens mijn eerste spel kwam ik toch nog aardig wat bugs tegen, met vele kon ik wel lachen, maar in missie 13 was er één waardoor ik niet verder kwam. Ik moest met een ander personage spelen om wel verder te kunnen en zo waren er nog wat andere kleine bugs. Deze werden met de day one patch verholpen en dus ook snel weggehaald.

Verdict

Devil May Cry 5, op zijn flaws na, is een meesterwerk vanuit Capcom! Met rijke personages, een unieke speelstijl met alle personages en een intense verhaallijn is dit een game die zijn volledige bedrag met iedere cent waard is. Devil May Cry 5 is niet alleen een game voor de fans, maar ook toegankelijker voor nieuwe spelers. Het vertrouwen vanuit mij is in ieder geval volledig terug na Resident Evil 2 en deze titel. Ik zal dan ook nog lang niet klaar zijn met de game. Nou lieve mensen, ik ga lekker verder met het kapot trappen van demonen met een cowboyhoed op, groetjes!
Pluspunten

• Geweldige graphics
• Sterke verhaallijn met rijke personages
• Diepe combat en unieke gameplay elementen
• Laat zien dat single-player games ver van dood zijn!

Minpunten

• • Niet iedere wereld is interessant
  • Bugs
  • Speelstijl Nero tegenover V en Dante